Otwarta książka z ogniem.

Nicholas Sparks – Najdłuższa podróż

Pierwsze zetknięcie z twórczością Nicholasa Sparksa nastąpiło za sprawą „Najdłuższej podróży”. Wiele razy słyszałam o jego atrakcyjnym stylu pisania, lecz nigdy wcześniej nie miałam okazji przeczytać jednej z jego powieści. Teraz, po tym doświadczeniu, mogę stwierdzić, że Sparks niewątpliwie posiada zdolność do tworzenia intrygujących opowieści. Jego talent pisarski jest niepodważalny i jestem pewna, że jego powieść zasługuje na miejsce na mojej półce z książkami.

Ira i Ruth. Sophia i Luke. Dwie pary, które mają niewiele wspólnego, i które są oddzielone lat i doświadczenia. Jednak ich życie będzie zbieżne z nieoczekiwaną zjadliwością, przypominając nam wszystkim, że nawet najtrudniejsze decyzje mogą przynieść niezwykłe podróże: poza rozpaczą po śmierci, do najdalszych zakątków ludzkiego serca.

Czy te dwie historie zawarte w powieści są porywające? Absolutnie tak. Są one skarbnicą emocji, subtelnie kontrastując ze sobą, co pozwala na smakowanie każdego zdańcia. Właściwie skomponowane i przeplatające się, dodają powiewu świeżości do całości powieści. Przekroje życia Iry są wzruszające, melancholijne, i zabierają nas w podróż do zupełnie innej epoki. Podczas lektury, możemy zastanowić się nad naszymi własnymi doświadczeniami, oczekiwaniami i prostotą relacji między ludźmi. Związek Iry i Ruth był wyjątkowy, zasobny w cechy, których często brakuje w dzisiejszych relacjach. Przede wszystkim chodzi o wytrwałość i miłość, która jest nieprzerwana od początku do końca. Opowieść przedstawiona przez staruszka i jego nieżyjącą żonę wciągnęła mnie bez reszty. Jest w niej jakaś magiczna atmosfera, a historia ich związku jest tak niezwykła, jak oni sami.

Obie postacie są niezwykle interesujące i na pewno pozostaną w mojej pamięci na długo. Druga opowieść to przeciwność starości – młodość, która jak wiadomo, podlega swoim własnym prawom. Ta część jest nam bardziej znana, ale nie jest pozbawiona miłości, romantyzmu, napięć i interesującej atmosfery. Jesteśmy świadkami życia dwojga młodych ludzi, których charaktery są bardzo różne – ona jest studentką, on jest kowbojem. Łączy ich uczucie. Zgodnie z oczekiwaniami, pojawiają się problemy. W końcu to normalne. Co jednak sprawia, że ta powieść jest wyjątkowa, to element łączący obie te historie. Postaci łączy zmaganie się ze śmiercią, miłość, pasja do sztuki, poświęcenie.

Całość jest oprawiona w idealną atmosferę i urokliwe krajobrazy. Wspomnienia Iry i jego żony odtwarzają się w mojej głowie, jak film na dużym ekranie. Przy pomocy wyobraźni, widzę to, co on opowiada. Przeżywam emocje – irytację, rozbawienie, złość, smutek, melancholię. W tej książce jest miłość, która trwa aż do końca, i nawet dłużej. Jest radość z bycia z kimś, kogo kochasz. Jest nadzieja na lepszą przyszłość.

„Skoro bowiem istnieje niebo, odnajdziemy się, bo bez Ciebie nie ma nieba”.

Uwielbiam książki, które pozwalają na pełne zanurzenie się w treści. Książki, które prezentują postacie z charakterem, autentyczne. Takie, które niosą ze sobą przekaz. Autor umiejętnie buduje napięcie, treść jest absorbująca i nieprzewidywalna. Podoba mi się, jak skomponował oba wątki. Ścieżki bohaterów się przecięły. A sposób, w jaki to zrobił, był dla mnie zaskoczeniem. Jeśli wszystkie książki (lub przynajmniej większość) tego autora są na takim poziomie, to na pewno chcę czytać więcej. To jest książka, którą warto przeczytać.

„Sztuka to kłamstwo, które sprawia, że zaczynamy rozumieć prawdę; przynajmniej tę, która dana jest nam , byśmy ją zrozumieli”

Leave a Comment

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *